علائم اوتیسم در کودکان چیست؟ راهنمای والدین
برخی از کودکان علائم اختلال طیف اوتیسم را در اوایل نوزادی نشان می‌دهند، مانند کاهش تماس چشمی، عدم پاسخ به نام خود یا بی‌تفاوتی نسبت به مراقبان.
برخی دیگر در چند ماه یا چند سال اول زندگی به طور طبیعی رشد می‌کنند، اما پس از مدتی، علائمی از کاهش پاسخ‌های عاطفی، پرخاشگری یا از دست دادن مهارت‌هایی که قبلاً با حرکات حرکتی یا زبان کسب کرده بودند، وجود دارد. این علائم معمولاً تا سن ۲ سالگی ظاهر می‌شوند.
اختلال طیف اوتیسم یک وضعیت عصبی-رشدی است که توانایی فرد در برقراری ارتباط و تعامل را تغییر می‌دهد؛ با تشخیص علائم و نشانه‌های اولیه، می‌توانید به فرزندتان کمکی که برای یادگیری، رشد و شکوفایی نیاز دارد، ارائه دهید.
آیا فرزند من اوتیسم دارد؟
اوتیسم در افراد مختلف به طور متفاوتی بروز می‌کند. هیچ راه واحدی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد، زیرا همه افراد اوتیسمی منحصر به فرد هستند و به همین دلیل هیچ علامت یا فهرست قطعی از علائم وجود ندارد که بتواند به شما بگوید که آیا فرزندتان اوتیسم دارد یا خیر.
طیف گسترده‌ای از علائم رایج در ادامه این مقاله آمده که افراد در کودکان و بزرگسالان اوتیسمی مشاهده کرده‌اند.
با این حال، هر فرد اوتیسمی همه علائم را نشان نمی‌دهد. اوتیسم توسط روانپزشکانی ارزیابی می‌شود که اطلاعاتی در مورد علائم متعدد جمع‌آوری می‌کنند که باید با ویژگی‌های اصلی اوتیسم مطابقت داشته باشند تا تشخیص انجام شود.
تنها راه قابل اعتماد برای فهمیدن اینکه آیا کسی اوتیسم دارد یا خیر، از طریق ارزیابی اوتیسم است.
با این حال، قبل از تصمیم‌گیری در مورد پیگیری تشخیص یا انتظار برای ارزیابی، در نظر گرفتن علائمی که مشاهده کرده‌اید می‌تواند مفید باشد.
به عنوان مثال:
اگر می‌خواهید در مورد ارجاع برای ارزیابی اوتیسم با روانپزشک یا روان درمانگر کودک صحبت کنید، برای آماده شدن برای ارزیابی، ممکن است مفید باشد که لیستی از علائم را به آنها نشان دهید.
برای افراد و خانواده‌های اوتیسم یک فرایند مشاهده و توجه لازم است؛ مشاهده و توجه به علائمی که باعث شده است آنها احتمال اختلال اوتیسم در فرزندشان را در نظر بگیرند.
Each child with autism spectrum disorder has a unique pattern of behavior and severity level — from low-functioning to high-functioning. The child may or may not have a language delay or intellectual disability.
هر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم الگوی رفتاری و سطح شدت علائم منحصر به فردی دارد، از عملکرد پایین تا عملکرد بالا. کودک ممکن است تأخیر زبانی یا ناتوانی ذهنی داشته باشد یا نداشته باشد.
(منبع)
اوتیسم پیشرفته کودکان چگونه است؟
اوتیسم سطح ۳ شدیدترین طبقه‌بندی اختلال طیف اوتیسم (ASD) است که توسط راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) تعریف شده است. اگرچه گاهی اوقات به عنوان شدیدترین سطح اوتیسم توصیف می‌شود، اما دقیق‌تر است که بگوییم نشان می‌دهد فرد به دلیل چالش‌های قابل توجه در ارتباط، تعامل اجتماعی و رفتارها، در زندگی روزمره خود به حمایت بسیار قابل توجهی نیاز دارد.
داده‌های اخیر «مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری» (CDC) نشان می‌دهد که از هر ۳۱ کودک ۸ ساله، حدود ۱ نفر (۳.۲٪) مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شناسایی شده است و تقریباً ۲۶.۷٪ از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) «اوتیسم عمیق» را نشان می‌دهند که با ویژگی‌های اوتیسم سطح ۳ مطابقت دارد.
این نشان می‌دهد که تقریباً از هر ۴ کودک مبتلا به اوتیسم، ۱ نفر در این دسته از شدت قرار می‌گیرد. به این دسته در اصطلاح «اوتیسم با عملکرد پایین» هم می‌گویند.
افراد اوتیستیک در این دسته از اوتیسم ممکن است علائم مختلفی را تجربه کنند. آنها ممکن است دچار پژواک‌گویی شوند، که تکرار کلمات گفتاری فرد دیگری است که ممکن است منجر به دشواری در ابراز وجود شود.
افراد مبتلا به اوتیسم با عملکرد پایین همچنین ممکن است دچار خودآزاری، مانند ضربه زدن یا گاز گرفتن خود برای ابراز ناراحتی، یا خود تحریکی (رفتار تکراری و چرخشی برای دوری از اضطراب)، مانند راه رفتن در دایره یا چرخیدن به دور خود شوند.
نقص شدید در مهارت‌های ارتباط اجتماعی کلامی و غیرکلامی افراد سطح 3 باعث اختلالات شدید در عملکرد، شروع بسیار محدود تعاملات اجتماعی و پاسخ کم به پیشنهادهای اجتماعی دیگران می‌شود.
انعطاف‌ناپذیری رفتار، مشکل شدید در کنار آمدن با تغییر، یا سایر رفتارهای محدود و تکراری که به طور قابل توجهی در عملکرد در همه زمینه‌ها اختلال ایجاد می‌کند، همچنین پریشانی یا مشکل زیاد در تغییر تمرکز یا عمل نیز بخش دیگری از علائم احتمالی این دسته است.
والدین چگونه می‌توانند علائم مهم اوتیسم را تشخیص دهند؟
به عنوان والدین، شما در بهترین موقعیت برای تشخیص اولین علائم هشدار دهنده اوتیسم هستید. شما فرزندتان را بهتر از هر کسی می‌شناسید و رفتارها و ویژگی‌های عجیبی را مشاهده می‌کنید که یک متخصص اطفال، در یک ویزیت سریع پانزده دقیقه‌ای، ممکن است فرصتی برای دیدن آنها نداشته باشد.
متخصص اطفال فرزندتان می‌تواند شریک ارزشمندی باشد، اما اهمیت مشاهدات و تجربیات خودتان را نادیده نگیرید. نکته کلیدی این است که خودتان را آموزش دهید تا بدانید چه چیزی معمولی است و چه چیزی نیست.
رشد فرزندتان را زیر نظر داشته باشید. اوتیسم شامل انواع تاخیرهای رشدی است، بنابراین توجه دقیق به اینکه چه زمانی فرزندتان به نقاط عطف کلیدی اجتماعی، عاطفی و شناختی می‌رسد، راهی موثر برای تشخیص زودهنگام مشکل است. در حالی که تاخیرهای رشدی به طور خودکار به اوتیسم اشاره نمی‌کنند، ممکن است گاهی نشانه‌ای باشند.
اگر نگران هستید، بهتر است اقدام کنید. هر کودکی با سرعت متفاوتی رشد می‌کند، بنابراین اگر فرزندتان کمی دیر صحبت می‌کند یا راه می‌رود، نیازی به نگرانی نیست. وقتی صحبت از رشد سالم می‌شود، طیف گسترده‌ای از «معمولی» وجود دارد.
اما اگر فرزند شما به نقاط عطف سنی خود نمی‌رسد، یا به مشکلی مشکوک هستید، نگرانی‌های خود را با پزشک فرزندتان در میان بگذارید.
چه تأخیر ناشی از اوتیسم باشد و چه عامل دیگری، صحبت با پزشک متخصص کودک یا روانپزشک می‌تواند به شما این اطمینان را بدهد که از زمان بهترین استفاده را کرده‌اید و در اسرع وقت به حمایت از فرزندتان پرداخته‌اید چرا که اگر تشخیص پزشک اوتیسم یا هر اختلال رشدی دیگری باشد فرزند شما به کمک اضافی و درمان هدفمند نیاز دارد.
پسرفت از هر نوعی، ممکن است یک علامت برای اوتیسم است. برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم شروع به توسعه مهارت‌های ارتباطی می‌کنند و سپس، معمولاً بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی، پسرفت می‌کنند.
به عنوان مثال، کودکی که با کلماتی مانند «مامان» یا «بالا» ارتباط برقرار می‌کرد، ممکن است استفاده از زبان را به طور کامل متوقف کند، یا کودکی ممکن است بازی‌های اجتماعی را که قبلاً از آنها لذت می‌برد، مانند دالی موشه، یا تکان دادن دست برای «خداحافظی» را متوقف کند.
هرگونه از دست دادن گفتار، غان و غون، حرکات یا مهارت‌های اجتماعی باید جدی گرفته شود، زیرا پسرفت می‌تواند یک علامت اصلی برای اوتیسم است.
برای پاسخ به این پرسش رایج که آیا کودکان اوتیسم بهبود پیدا می‌کنند یا نه، می‌توانید مقاله زیر را بخوانید:
علائم و نشانه‌های اوتیسم در نوزادان و کودکان نوپا
اگر اوتیسم در دوران نوزادی تشخیص داده شود، درمان می‌تواند از انعطاف‌پذیری قابل توجه مغز کودک نهایت استفاده را ببرد.
اگرچه تشخیص اوتیسم قبل از ۲۴ ماهگی دشوار است، اما علائم اغلب بین ۱۲ تا ۱۸ ماهگی ظاهر می‌شوند. اگر علائم تا ۱۸ ماهگی تشخیص داده شوند، درمان فشرده ممکن است به سیم‌کشی مجدد مغز و معکوس کردن روند و بهبود علائم کمک کند.
- اولین نشانه‌های اوتیسم شامل عدم وجود رفتارهای معمول(نه وجود رفتارهای غیرمعمول) است، بنابراین تشخیص آنها می‌تواند دشوار باشد.
- در برخی موارد، اولین علائم اوتیسم حتی به اشتباه به عنوان نشانه‌های یک «کودک خوب» تعبیر می‌شوند، زیرا نوزاد ممکن است آرام، مستقل و بی‌دردسر به نظر برسد. با این حال، اگر بدانید که به دنبال چه چیزی باشید، می‌توانید علائم هشدار دهنده را زود تشخیص دهید.
- برخی از نوزادان اوتیسمی به بغل شدن پاسخ نمی‌دهند، برای بلند شدن دست دراز نمی‌کنند یا هنگام تغذیه به مادر خود نگاه نمی‌کنند.
علائم اولیه
نوزاد یا کودک نوپای شما موارد زیر را انجام نمی‌دهد:
- تماس چشمی برقرار نمی‌کند، مانند نگاه کردن به شما هنگام غذا خوردن یا لبخند زدن هنگام دیدنِ لبخندِ شما.
- به نام خود یا به صدای یک صدای آشنا پاسخ نمی‌دهد.
- اشیاء را از نظر بصری دنبال نمی‌کند یا وقتی به چیزی اشاره می‌کنید، مسیر اشاره شما را دنبال نمی‌کند.
- به نشانه خداحافظی اشاره دست تکان نمی‌دهد، یا از ژست‌های دیگر برای برقراری ارتباط استفاده نمی‌کند.
- برای جلب توجه شما صدا تولید نمی‌کند.
- در آغوش گرفتن را شروع نمی‌کند یا به آن پاسخ نمی‌دهد یا برای بغل شدن دست دراز نمی‌کند.
- حرکات و حالات چهره شما را تقلید نمی‌کند.
- با دیگران بازی نمی‌کند یا علاقه و لذت را به اشتراک نمی‌گذارد.
نشانه‌های رشدی
تأخیرهای زیر نیاز به ارزیابی توسط متخصص اطفال فرزند شما دارند:
- تا ۶ ماهگی: هیچ لبخند بزرگی یا سایر حالات گرم و شاد وجود ندارد.
- تا ۹ ماهگی: هیچ گونه تبادل رفت و برگشتی صداها، لبخندها یا سایر حالات چهره وجود ندارد.
- تا ۱۲ ماهگی:
- هیچ گونه واکنشی به نام نشان داده نمی‌شود.
- هیچ گونه غان و غون یا «صحبت کودکانه» وجود ندارد.
- هیچ گونه حرکات رفت و برگشتی مانند اشاره کردن، نشان دادن، دست دراز کردن یا دست تکان دادن وجود ندارد.
- تا ۱۶ ماهگی: هیچ گونه کلمه‌ای گفته نمی‌شود.
- تا ۲۴ ماهگی: هیچ گونه عبارت دو کلمه‌ای معناداری که شامل تقلید یا تکرار نباشد، وجود ندارد.
چه عواملی قبل از تولد ممکن است در اوتیسم نقش داشته باشند؟
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی-رشدی است که شیوع آن در سطح جهانی رو به افزایش است. افزایش ASD را می‌توان تا حدی به گسترش تشخیصی و تلاش‌های حمایتی نسبت داد.
با این حال، تعامل بین استعداد ژنتیکی و مواجهه با عوامل محیطی مدرن احتمالاً باعث افزایش واقعی بروز آن می‌شود.
عوامل مرتبط با ایجاد اختلال طیف اوتیسم شامل سن حاملگی(سن بالای پدر و مادر)، زایمان سزارین زودرس، ناهنجاری‌های مادرزادی، وزن کم هنگام تولد، کم خونی نوزاد و خفگی هنگام تولد است.
مشکلات تغذیه‌ای نیز ممکن است یک عامل خطر باشد؛ یعنی کمبودهای تغذیه‌ای در اوایل بارداری، به ویژه عدم دریافت کافی اسید فولیک. عفونت در دوران بارداری، دیابت بارداری و چاقی مادر از عوامل خطر شناخته شده برای ASD هستند. تحقیقات بیشتری در مورد این عوامل خطر قبل از تولد مورد نیاز است، اما اگر باردار هستید یا قصد بارداری دارید، انجام اقداماتی برای کاهش خطر ابتلای کودک به اوتیسم ضرری ندارد.
برای مدیریت بهتر زندگی روزمره کودکان مبتلا به اوتیسم، این راهنمای کاربردی می‌تواند همراه خوبی برای والدین و معلمان باشد.
آیا می‌توان خطر ابتلا کودک به اوتیسم را در بارداری کاهش داد؟
راه حل قطعی برای پیشگیری از اوتیسم وجود ندارد، اما در این خصوص توصیه‌هایی توسط پزشکان انجام می‌شود:
- مصرف مولتی ویتامین: مصرف روزانه ۴۰۰ میکروگرم اسید فولیک به جلوگیری از نقص‌های مادرزادی مانند اسپینا بیفیدا(عارضه بیرون‌زدگی نخاع) کمک می‌کند. اگرچه مشخص نیست که آیا این امر به کاهش خطر اوتیسم نیز کمک می‌کند یا خیر، اما مصرف ویتامین‌ها ضرری ندارد.
- سوال کردن درباره SSRIها: زنانی که از داروهای مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین(SSRI) مصرف می‌کنند (یا در دوران بارداری دچار افسردگی می‌شوند) باید در مورد تمام خطرات و مزایای این داروها با پزشک صحبت کنند. افسردگی درمان نشده در مادر می‌تواند بر سلامت فرزندش در آینده نیز تأثیر بگذارد، بنابراین این تصمیم ساده‌ای نیست.
- رعایت کردن مراقبت‌های دوران بارداری: خوردن غذای مغذی، تلاش برای جلوگیری از عفونت‌ها و مراجعه به پزشک برای معاینات منظم می‌تواند احتمال تولد یک کودک سالم را افزایش دهد.
توصیه‌ای از تیم دارو دات کام به شما
یکی از مهم‌ترین کارهایی که والدین و سایر مراقبان می‌توانند برای حمایت از کودکان مبتلا به اوتیسم انجام دهند، تشخیص این بیماری در زمان ابتلای آنها است. این اولین قدم برای تشخیص، مداخله زودهنگام و سایر انواع حمایت‌هایی است که به کودک بهترین شانس را برای داشتن یک زندگی کامل، سالم و شاد می‌دهد.
اگرچه ممکن است اوتیسم داشتنِ یک کودک، نکته‌ای بدیهی به نظر برسد، اما همیشه اینطور نیست. از آنجا که اوتیسم یک طیف است و اختلال طیف اوتیسم (ASD) نامیده می‌شود، علائم می‌توانند بسیار قابل توجه یا اصلاً قابل توجه نباشند. علائم نیز بسیار متنوع هستند.
هیچ دو فرد مبتلا به ASD دقیقاً یکسان رفتار نمی‌کنند. اگر علائمی هر چند کوچک در کودک خود مشاهده کردید، ارزش دارد که برای ارزیابی احتمالی با پزشک فرزندتان صحبت کنید. بخاطر داشته باشید حمایت شما و مداخله درمانی زودهنگام می‌تواند تا حد زیادی در کیفیت زندگی کودک و خانواده شما تغییرات مثبت ایجاد کند.
